مونگ لا | شهر گناه در میانمار (برمه)

شهر «مونگ لا» در مرز برمه-چین در غرب برمه (میانمار) قرار دارد اما از نظر اکثر زیرساخت‌ها (الکتریسیته و ارتباطات از راه دور) به همسایه چینی‌اش وابسته است. ارز عمده‌ای که در اینجا استفاده می‌شود یوان چین است. شهر مونگ لا در میانۀ “دلتای طلایی” قرار دارد و به طور تخصصی در زمینۀ قمار و فروش گونه‌های نادر و کمیاب فعالیت می‌کند. پوست ببر، شاخ کرگدن، پنگولین و موجوداتی دیگر آزادانه در اینجا معامله می‌شوند و بسیاری از این حیوانات را می‌توان به راحتی در اینجا خرید و خورد. فحشا در مونگ لا بیداد می‌کند. خارج از شهر، یک مرزعۀ پرورش خرس با چیزی در حدود 500 تا 600 خرس نگهداری می‌شود و از صفرای آنها برای مصرف دارویی استفاده می‌شود. این خرس‌ها در قفس طی سال‌ها اسیر می‌مانند تا مورد بهره‌برداری قرار بگیرند.

شهر جنگلی دور افتادۀ «مونگ‌لا»، روی نوار مرزی میانمار(+) با چین، جایی که گونه‌های جانوری در معرض خطر انقراض، به ‌شکلی آشکار به عنوان آفرودشیاک‌ها و داروهای سنتی در بازار حیوانات شهر، فروخته می‌شوند. در رستوران محلی، مشتریان با گونه‌های نادر حیوانات با شکل‌ها و اندازه‌های مختلف مواجه می‌شوند که اغلب در پیش‌خوان غذاخوری‌ها در معرض دید قرار می‌گیرند.

در قلب دلتای طلایی، جایی که لائوس، چین و تایلند به هم می‌رسند، این روستای مرزی سابق، اکنون بین 600 تا 1000 بازدیدکننده در هر روز دارد که عمدتاً از چین می‌آیند تا در مونگ‌لا بخورند، قماربازی کنند، بیاشامند و مست کنند.

شهرک، زیر نظر سای لئون(که به لین مینگجیان معروف است) اداره می‌شود. سای لئون امپراطور سابق  مواد مخدر چینی، که این شهرک را با سود حاصل از تجارت مواد مخدر و کمک‌های دولت چین ساخته است. احداثِ شهر پس از آتش‌بس بین دولت میانمار و شبه نظامیان قومِ شآن صورت گرفته است. شبه نظامیانی که چند دهه در حال مبارزه با دولت مرکزی بودند. از زمانی که سای لئون به عنوان گارد سابق ارتش سرخ در دهۀ 1960 به میانمار آمد تا حزب کمونیست محلی را تقویت کند. شهر مونگ‌لا به شکلی اجتناب‌ناپذیر وابسته به تجارت چین است و آمال و آرزوهای طبقۀ متوسط چین را برآورده می‌کند. یوان ارز محلی مورد علاقۀ مردم است و کازینوها بیست و چهار ساعت شبانه‌روز در حال کار هستند تا به قماربازان از سراسر چین امکان این را دهند تا از طریق پروکسی‌های مستقر در کازینوها که از طریق اینترنت پر سرعت تغذیه می‌شوند، قمار کنند. مونگ‌لا برای شبکۀ تلفن همراه ماهواره‌ای و برق به شدت به چین وابسته است و این شرکت‌های تلفن همراه چینی هستند که خدمات اینترنتی، موبایلی و تلفنی را ارائه می‌کنند.

از دکه‌های کوچک تا بوتیک‌های لوکس، مونگ لا به بازار مکاره‌ای بدل شده که کعبۀ آمال هزاران گردشگر چینی برای خرید است.

دم ببر در قابی شیک 30000 یوان (4570 دلار) معامله می‌شود، پوست ببر تا 100000 یوان ( 15240 دلار) و شاخ کرگدن با قیمت 280000 یوان( 42670 دلار) خرید و فروش می‌شود. هر روز، صدها توریست از چین و تایلند به مونگ لا سرازیر می‌شوند تا لاکپشت، مارمولک، پانگولین ( مورچه‌خوار فلس دار) (پر قاچاق‌ترین پستاندار جهان) بخورند و همراه با وعده‌های غذایی‌شان شراب ببر بنوشند، شراب ببر نوشیدنی الکلی قوی که از خیساندن استخوان ببر و گیاهان چینی در شراب برنج به مدت هشت سال بدست می‌آید.

شب‌هنگام، محله روسپیان مونگ لا پر از کارگران جنسی چینی و برمه‌ای می‌شود در حالی‌که اتوبوس‌ها به صورت 24 ساعته گروه‌های قماربازان را از مسافرخانه‌ها به کازینوهای پر زرق و برق تحت تملک چینی‌ها، می‌آورند.

جایی به دور از چراغ‌ها و زرق و برق شهر، با حدود نیم ساعت رانندگی خارج از شهر مونگ لا، صنعت پرسود دیگری با مشروعیت قانونیِ مشکوک در دل جنگل‌ها نفس می‌کشد. در حدود 500 تا 600 قلاده خرس در انبارهای سرد و نمناک نگهداری می‌شوند و درون قفس‌هایی به زنجیر کشیده شده‌اند که به سختی امکان حرکت و جابجایی دارند. خرس‌ها گاهی اوقات از زمان تولد تا 20 سالگی در قفس نگهداری می‌شوند تا از صفرای آنها بهره‌برداری شود. از صفرای خرس در طب سنتی چین برای درمان بیماری‌هایی نظیر هموروئید، درد عضلانی و سنگ کیسه صفرا و همچنین پاکسازی کبد از مصرف افراطی الکل استفاده می‌شود. استخراج از طریق عمل جراحی صورت می‌گیرد که لوله‌هایی را وارد کیسۀ صفرای خرس می‌کنند و اغلب اینکار منجر به عفونت و یا تراوش دائمی از ارگان‌های داخلی حیوان می‌شود.

تجارت صفرای خرس برآورد می‌شود که چیزی در حدود 2 میلیارد دلار در سراسر جهان گردش مالی دارد و مزارع نگهداری خرس در مکان‌های دور افتاده خارج از دید مقامات رسمی در نقاطی شبیه مونگ لا به کار خود ادامه می‌دهند.

مینزایار اووو به مونگ لا سفر کرد تا جهان دور افتادۀ لاس وگاسِ کوچکِ میانمار را از دریچه دوربینش روایت کند.

ترجمه: شمیم شاهمردانی