ده‌ها سال است که خنیاگران هراتِ افغانستان دور از دیار و در ایران در شهر مشهد زندگی می‌کنند.

موزیسین‌های مختلفی از آفریقا بر صحنۀ موسیقی اروپا تأثیر گذاشته‌اند، اما به جرات می‌توان گفت که تأثیر هیچ‌کدام شبیه به « آبل سلاوکوئه» (Abel Selaocoe) نبوده.

وقتی شوشا گوپی یا شمسی عصار سال 2008 فوت شد، نشریۀ گاردین و ایندیپندنت مقاله‌ای مفصل برای فقدانش نوشتند. شوشا، هنرمندی منحصربه‌فرد در نسل خودش بود ولی به اندازه‌ای که باید در داخل ایران مورد توجه قرار نگرفت.

در سکوت می‌ایستند اما از درون در خروشند. اندازه‌گیری چیزی را به تماشا می‌نشینند که نباید اندازه‌اش گرفت. آنها باید گذرِ دقیقِ دقیقه‌ها و دهه‌ها را به تماشا بنشینند. به دام خلاقیت خودشان افتاده‌اند. و حال برای رهایی از آن می‌بایست از جان خود هزینه کنند.

موسیقی «بالکان» گرمایی دارد از جنس مردمانش. شور و نشاطی که دست در دست رقص، سرمای دردها و جنگ‌هاشان را تسکین می‌دهد.