از «مرد مرده» تا «پترسون» جیم جارموش تداوم اهمیتش را به مقوله‌ی شعر و شاعرانگی زیست انسانی در سینما حفظ کرده است. در کارنامه‌ی او ارجاعات فراوانی به چند نام داده می‌شود که ویلیام بلیک (1757-1827) شاعر و نقاش انگلیسی مهم‌ترین آنهاست. در مرد مرده که پرده‌ها را خیلی عیان انداخت و نقشی با نام ویلیام بلیک به جانی دپ داد و حالا در تازه‌ترین اثر موسیقایی خودش با ارجاعاتی دوباره به بلیک و جهان‌بینی او به دنبال این است که پرده‌ها را بیندازد. آلبوم “کوششی برای برانداختن پرده‌ها” (an attempt to draw aside the veil) دومین همکاری رسمی جیم جارموش با دوست قدیمیش آهنگساز و نوازنده لوت هلندی جوزف فن‌ویسم است. هفت سال پس از انتشار “راز بهشت” همکاری تازه‌ی این دو هنرمند جنبه‌های گویاتری از قریحه‌ی مینیمالیستی هر دو آنها را نشان می‌دهد. تئولوژی ویلیام بلیک و امانوئل سودنبرگ همچون راز بهشت در این اثر نیز بخش ضمنی موسیقی آنهاست؛ به‌علاوه‌ی تاثیراتی که به گفته‌ی خودشان از فیلسوف روسی هلنا بلاواتسکی گرفته‌اند.
موسیقی آلبوم گفتگویی است لوپ شده میان لوت مخصوص فن‌ویسم و گیتارجارموش که در قطعاتی درُن سنگینی آنها را دربرمی‌گیرد و ریتمی ساده، کند و لَخت آن را به پیش می‌برد. با این وجود چه جارموش و چه فن‌ویسم علاوه بر سازهای اصلی خودشان چند ساز دیگر را هم بر عهده دارند، از جمله درامز و سینت. برخلاف سیستم تجمع پیشرونده‌ی کوردها و سپس کلایمکس و رهایش پس از آن که در اغلب قطعات پست راک شنیده می‌شود، روند مینیمالیستی و تکرارشونده‌ی موسیقی آلبوم- که از خصلت‌های سکرآور پروژه‌های شخصی خود فن‌ویسم هم هست- در کنار ذهنیت بصری قدرتمند هر دو نوازنده، به یک معنا برای مخاطب «زیبایی مسیر» را به همراه دارد، نه «زیبایی مقصد».
نوشته: امید سلطانی
[box type=”shadow” align=”” class=”” width=””]ویدیو مربوط به اجرای جوزف فن ویسم در برنامه تلوزیون هلند رو میبینیم. قطعه ای به اسم our hearts condemn us از فیلم «تنها عاشقان زنده ماندند».[/box]
[button color=”red” size=”small” link=”https://owrsi.com/author/parasounder/” icon=”” target=”true”]مطالب بیشتر از پاراساندر[/button]
