پوریا رئیسی (+) موسیقی را با ساز دف در کودکی آغاز کرده و بعد از آن در سیزده سالگی با نواختن تنبور و دیوان ادامه داده و تا امروز شوق اصلی‌‌اش نسبت به تنبور، دوتار و سازهای هم‌خانوادۀ آن‌ها باقی مانده. پوریا در مسیرش سعی داشته تا تکنیک‌های مختلف این سازهای هم‌خانواده را با هم ترکیب کند و با تجربه‌های کسب شده در سفر، سوای موسیقی غرب ایران و خراسان، چاشنی موسیقی هند و علوی‌های ترکیه را در دل موسیقی خود جای دهد.
همین شیوۀ تجربه‌گرایی، رنگ تازه‌ای به موسیقی او می‌دهد. نوازندگی پوریا رئیسی همسو با زیستش، صدایی امروزی دارد و در عین حال از ریشه‌های فرهنگی کهن نیز بهره‌مند است. قطعه‌ای می‌شنویم تحت عنوان «حضور». اسمی که ریشه در کارکرد موسیقی و نواختن تنبور برای او دارد و تبدیل می‌شود به ابزاری برای بودن و ماندن در لحظه.
Pouria Raisi – The Banyans Whisper
«بانیان» در هند درختی مقدس و پر از نماد است. بودا هم طی مراقبه‌ای چند روزه زیر همین درخت به روشن‌بینی رسید. درخت بانیان وقتی رشد می‌کند، ریشه‌هایی جدید به وجود می‌آورد که از شاخه‌هایش به سمت زمین حرکت می‌کنند و هر چه بالغ‌تر می‌شود ریشه‌هایش در زمین بیشتر و استوارتر می‌شوند.
قطعۀ «زمزمۀ بانیان» با الهام از همین درخت ساخته شده. پوریا رئیسی طی سفرش به هند، زمان‌های زیادی زیر این درخت ساز زده و علاقه و ارتباط خاصی با آن برقرار کرده که حاصلش آهنگی‌ست که می‌شنویم.
