«شکوه مصنوعی» – یادداشتی برای گروه مونو

یادداشتی از امید سلطانی برای گروه مونو (Mono) به بهانه‌ی انتشار آلبوم جدیدشان

حالا گروه مونو (Mono) با دهمین آلبوم خودش و در حالیکه یک «برند» در موسیقی پست‌راک امروز محسوب می‌شود برگشته است. بگذارید خیلی خلاصه بگویم که در Nowhere Now Here با چند تغییر مشخص روبرو هستیم: حضور درامر جدید گروه به نام Dahm. اضافه شدن الکترونیک به رپرتوار مونو و – اگر در قطعات آلبوم دقیق شویم – بافت نسبتا متفاوتی که در ترکی مثل Meet us Where… وجود دارد و ما را یاد گروه‌هایی مثل If These Trees… و Jakob می‌اندازد، و همینطور حضور مشخص سازی چون ترومپت در دو قطعه از آلبوم، از تغییراتی هستند که قرار است به مونو کمک کنند تا طبعا صداdی متفاوت و تازه‌تری بدهد. یکی دیگر از چیزهایی که احتمالا متعجبتان خواهد کرد خواندن بیسیست گروه، تاماکی روی قطعه‌ی Breathe است.
سایت رسمی گروه برای معرفی آلبوم باز هم به توضیحات نخ‌نماشده‌ای مثل “تقابل و همزیستی تاریکی و روشنایی” و از این دست روایات متوسل شده. در حضور پررنگ وجه بصری و خیال‌انگیز در موسیقی مونو تردیدی نیست. مونو و گروه‌هایی مثل آن را نمی‌توانید هنگامی که کار دیگری انجام می‌دهید یا حتی موقع رانندگی به خوبی درک کنید. این موضوع ارتباطی به پیچیدگی ساختار موسیقی ندارد بلکه وابسته به جنبه‌ی بصری/رویایی صداهایی است که این موسیقی تولید می‌کند. هیچ وقت آن لحظاتی که برای اولین بار با حماسه‌ی Ashes in the Snow و Burial at Sea روبرو شدم و کاری که مونو با همان اسپیکرهای نفتی گوشی‌های تاشو با من کرد فراموش نمی‌کنم. اما حالا بعد از گذشت سالها از آن مواجهه ایده‌ی اصلی مونو هنوز تکرار آن شکوه و حماسه است انگار. دیگر می‌توان از مین‌استریم شدن مونو حرف زد. از محافظه‌کاری آنها و میل شدیدشان به مرعوب کردن مخاطب با تاریک‌روشنی‌های موسیقیشان. دوست دارم از آقای گوتو بپرسم تا کی قرار است نویز روی نویز انباشت کنید و موهای خوشگلتان را روی استیج تکان بدهید؟ البته پاسخ او هم این خواهد بود که: ترک Sorrow را گوش کن، ببین آنجا غیر از دیستورشن و نویز گیتار، الکترونیک هم قاطی کارمان کرده‌ایم.
به عقیده‌ی من مونو بعد از For My Parents که شروع به “جهانی شدن” کرد با محافظه‌کاری خاصی ایده‌هایش را پیش برد و عملا نتوانست کار خوبی منتشر کند. با این وجود Nowhere No Here نسبت به سه آلبومی که گروه در فاصله‌ی 2012 تا 2016 ساخته راضی‌کننده‌تر به نظر می‌رسد. کمتر گوش را خراش می‌دهد. تنظیم حرفه‌ای‌تری دارد و رنگ‌های صوتی متنوع‌تر.
به این فکر می‌کنم که اگر Nowhere Now Here را 10 سال پیش شنیده بودم احتمالا عاشقش می‌شدم. اما حالا با وجود تمام لحظات خوب و بد و [به قول خودشان] تاریک و روشن آلبوم، انگار حنای گروه مونو دیگر برایم رنگی ندارد، شما را نمی‌دانم.

[button color=”red” size=”small” link=”https://www.youtube.com/watch?v=YFTsMrwEY3I” icon=”” target=”true”]After You Comes The Flood[/button]

[button color=”red” size=”small” link=”https://owrsi.com/%D9%BE%D8%B3%D8%AA-%D8%B1%D8%A7%DA%A9-%D8%B1%D8%A7%DA%A9-%D9%88-%D8%B2%DB%8C%D8%B1%D8%B3%D8%A8%DA%A9-%D9%87%D8%A7%DB%8C-%D8%A2%D9%86-%D9%82%D8%B3%D9%85%D8%AA-%D8%B3%D9%88%D9%85/” icon=”” target=”false”]موسیقی پست راک و زیرسبک های آن[/button]