فریاد قاهره | Le Cri du Caire
پروژه موسیقیِ Le Cri du Caire، یا «فریاد قاهره»، صدا، شعر و نیایش را در کنار یکدیگر می‌نشاند. عبدالله منیاوی، شاعر و خواننده مصری، با صدایی که گاهی زمزمه است و گاه فریاد، روایت‌گر درد، آزادی و امید می‌شود.
پروژه موسیقیِ Le Cri du Caire، یا «فریاد قاهره»، صدا، شعر و نیایش را در کنار یکدیگر می‌نشاند. عبدالله منیاوی، شاعر و خواننده مصری، با صدایی که گاهی زمزمه است و گاه فریاد، روایت‌گر درد، آزادی و امید می‌شود. موسیقی گروه آمیزه‌ای است از شعر صوفیانه، جَز، راک و الکترونیک، و با همراهی پیتر کورسر (ساکسوفون، کلارینت) و کارستن هوخاپفل (ویولنسل) ساخته می‌شود.
در میان آثارشان و از تنها آلبومی که تاکنون منتشر کرده‌اند، قطعه Pearls for Orphans جایگاه ویژه‌ای دارد؛ شعری که از دل خطر و تاریکی، رد پای زیبایی و حقیقت را جست‌وجو می‌کند. تصویرهایی مثل «مرواریدی که از دهان شیر بیرون می‌آید» و «مرگی که در مسیر شرمساری ندارد» شنونده را به درنگ و تأمل می‌برد. Le Cri du Caire با اجراهایش در جشنواره‌های معتبر بین‌المللی و همکاری با اریک تروفاز (نوازندۀ مطرح ترومپت)، مخاطب را به سفری درونی می‌برد؛ سفری میان نیایش، انقلاب و آزادی‌خواهی.
