«نخستین پیرو» | مواجهۀ «تامینو» با خودِ درونی
بعد از چند سال، تک‌آهنگ جدیدی از «تامینو» به اسم «نخستین پیرو» منتشر شده که همان حس‌وحالی که در آلبوم اول از او شنیدیم را در دل خود دارد.
بعد از چند سال، تک‌آهنگ جدیدی از «تامینو» (+) به اسم «نخستین پیرو» منتشر شده که همان حس‌وحالی که در آلبوم اول از او شنیدیم را در دل خود دارد، اگرچه ترانۀ این آهنگ حالت جدیدی از خودآگاهی و رشد شخصی در هنرمند را نشان می‌دهد. در قطعات آلبوم «امیر»، جلوه‌ای از مواجهۀ درونی او با تاریکی را مشاهده می‌کردیم و حالا انگار از دل آن سیاهی به واسطۀ اتکا به درون، به روشنایی نزدیک‌تر شده.
تامینو ارتباط خود با ریشه‌هایش که به شرق پیوند می‌خورد را حفظ کرده. برای مثال در ضبط آلبومش نوازندگان عربی حضور داشتند که اکثراً از پناهجویان مقیم اروپا بودند. روح شرقی در جدیدترین اثرش هم دیده می‌شود، از نوازندگی ساز عود گرفته تا توازن بین موسیقی شرق و غرب و ترانۀ اثر. «نخستین پیرو» احتمالاً ترانه‌محورترین و همینطور معنوی‌ترین اثر تامینو به حساب می‌آید. ترانه، روایتگر سرسپردگی به دوست و استادی‌ست که در طول آهنگ مورد خطاب قرارش می‌دهد. مرادی که دنبال‌کنندگان احاطه‌اش کرده‌اند و بیش از آنکه به او عشق بدهند، آسیب وارد می‌کنند. اما تامینو در مقام دوستی که شاید حتی استاد او را به یاد نیاورد، عشقی را ابراز می‌کند که فرای خواسته‌های نفسانی‌ست.
وقتی به ویدئوی اثر نگاه می‌کنیم و در ترانه عمیق‌تر می‌شویم، بخش جدیدی از داستان باز می‌شود. اینکه تمام گفتگوی تامینو با استاد، در واقع گفتگو با خود درونی و حقیقی‌اش است. خودی که به واسطۀ تماشاگران و طرفداران و شهرت از حقیقت درونی فاصله گرفته.
