آلبوم دوم امیر دارابی | «یال»
چند سال پیش وقتی آلبوم «دستان تنها» منتشر شد «امیر دارابی» به عنوان یک پیانیست جز با استعداد زیر رادار موزیک‌بازهای ایرانی قرار گرفت. ما هم این آلبوم را در میان آلبوم‌های منتخب اورسی و کادانس ۹۵ معرفی کردیم. حال چند روز پیش از شروع سال جدید دارابی آلبومکی (EP) به نام «یال» را منتشر کرد. دستانِ تنها بیشتر بیانیه‌ای پر جنب و جوش از «نوازنده»ای خوش‌تکنیک یا به قول خود مؤلف «نه خوب و نه بد فقط یه فریم عکس از یه آدم هفده ساله» است. «یال» اما بیشتر نماینده یک آهنگساز با دقت و جزئی‌نگر است. تکنیک اکنون در خدمت روایت، حرکت و دینامیک، فضاسازی و خلق تصویری از تجربیات و احساسات مؤلفش است. فُرم هم محکم‌تر و استخوان‌دارتر از همه آن جنب و جوش‌های «یه آدم هفده ساله» است.
پخته‌تر شدن یال اما بیش از آنکه در عناصر کلاسیک موسیقایی (مثل فرم یا هارمونی جز) باشد ناشی از بهبود روایت و بیانگری است. صدای محافظه‌کارانه یال به فرم متداول و کلاسیکی از هارمونی جز و سایر عناصر این نوع موسیقی پایبند است اما با تمام این‌ها صرفاً مناسب جزبازها نیست. آن‌قدری دسترس‌پذیر است تا خوراک مناسبی برای گوشِ طیف گسترده‌ای از مخاطبان جدی‌تر موزیک فراهم کند. یال برشی کوتاه بر دوگانگی‌هایی است که همگی تجربه می‌کنیم. روایتی از اندوه پنهان در پشت لبخندها، زلف یاری که چون یال اسبی تیزپا از زیر دستان می‌رود یا غربتی که حتا در خانه هم به سراغت می‌آید.
پیانو و موسیقی (با حال و هوای) ایرانی دو محور اصلی قطعات یال هستند. در «Hiraeth» و «Two Miles Too Far» موسیقی ایرانی در برجسته‌ترین حالت است. کمانچه شمع است و پیانو با همراهی یک آنسامبل جز گرداگرد او در پروازند. اگر قطعه ”Behind a Smile” و فرصتی که در اختیار بیس قرار می‌گیرد را کنار بگذاریم در مابقی قطعات آنچه داریم بیشتر همراهی سازها در یک نقش نسبتاً کمینه ریتمیک-هارمونیک با پیانو است. احتمالاً دلیلش خاستگاه ابتدایی آلبوم باشد (بیشتر قطعات برای تکنوازی پیانو نوشته شده بودند) با این وجود، شاید تنها «ای کاش» این آلبوم برای طرفداران جدی‌تر جز هم همین سهم کم آزادی و تعامل مسطح‌تر سازها باشد.
اگر عبارت معروف «رهایی در عین دیسیپلین» را به عنوان تعریفی برای موزیک جز در نظر بگیریم دستان تنها بیشتر یک آزادی بی‌قید وشرط بود و یال اما تجربه‌ای سنگین از تمرینِ دیسیپلین. شاید آخرین پیکرتراشی بر روی یک الماس شَلخته و نتراشیده. از این رو فیدآوت سریع آخرین قطعه این آلبومک ”Don’t Keep My Hopes Up” به ما سیگنال می‌دهد «یالِ» خوش‌نوازْ، قرار نیست نقطهْ سرِ خطی بر هویت و استایل دارابی به عنوان یک نوازنده/آهنگساز باشد. همین تجربه هم ما را برای شنیدن «آلبوم» بعدی امیر دارابی گوش‌به‌زنگ‌تر می‌کند.
