مجموعۀ آویختگی | عکس‌های وحید میرزایی بعد از زلزلۀ اخیرِ «سی‌سخت»
تابلو‌های آویزان به دیوار با میخ
همیشه استعاره‌ای از ناپایداری بوده‌اند
و دیوار‌ها استعاره و نمادی از استقامت و پایداری
چه آنجا که ما را در بند کشیدند
چه آنجا که ما را در امان خویش نگه می‌دارند
اما عجبا از روزگار که ما را اکنون می‌گرداند تا ضعف و سستی آنچه سخت است را ببینیم و پایداری هر آنچه را که فکر می‌کردیم سست است.
راستی آدمی چرا تصویر و نگاه عزیزانش را به میخی لرزان سپرده بود؟
آیا به دیوار‌ها اعتماد داشت؟
اکنون هر آنچه به آن اعتماد داشتیم ترک خورده است
فرو ریخته است
و هر آنچه فکر می‌کردیم لرزان و سست است بر جای خود ایستاده است
و ما را می‌خواند به اینکه دوباره نگاه کنیم.
استیتمنت: فریاد ناصری
