نگاهی به آلبوم «Lulu» اثر مشترک لو رید و متالیکا هشت سال پس از تولید و ناکامی‌اش در بازار
در ۳۱ اکتبر سال ۲۰۱۱ «لولو» آلبوم مشترک «لو رید» و «متالیکا» که با الهام از دو نمایشنامه نوشته‌ی «فرانک ویدیکند» ساخته شده است، منتشر شد. اثری که غالبا بر مبنای قیاس با آثار پیشین گروه متالیکا و میزان فروش، مورد قضاوت بوده و تعمق چندانی در آن صورت نگرفته است. «لولو» در جایگاه کانسپت آلبوم نوآوری‌های منحصر به‌فردی دارد. در آلبوم‌های از این دست، فرم به‌گونه‌ایست که پذیرای کلام باشد (مثل آلبوم The Final Cut) و محتوا سعی بر حفظ جنبه‌ی داستانی آلبوم دارد (مثل آلبوم The Crimson Idol). فرم در لولو، قابل قیاس با هیچ یک از آثار دیگر گروه متالیکا نیست. تجربه‌ایست شجاعانه و یک «نه» بزرگ به روندی تجاری که به شکل تکراری از متالیکا توقع می‌رود. فضاسازی با اتکا بر ریف پیش‌تر از این نیز توسط گروه‌هایی مثل «اسلیر» (در قطعه Hell Awaits) انجام شده بود، اما در «لولو» این روند با تاکید بسیار توسط گروه متالیکا نمود پیدا کرده است. محتوا به روندی داستانی وفادار نمی‌ماند. لو رید زیست خود از نمایشنامه‌ها را به زنجیره‌ی کلام در می‌آورد و به جز «جک» (شخصیتی که در پایان نمایشنامه دوم ظاهر می‌شود) در قطعه‌ی Pumping Blood، از شخصیت دیگری نام نمی‌برد. «لولو» پلی منحصربه‌فرد است، میان موسیقی و ادبیات. لولو نه تکراریست و نه تجاری. این همان تفاوت چشم نواز لو رید و متالیکا با هنرمندان معاصرشان است. آن‌ها خطر کرده‌اند، از مرزهای خیالی گذشته‌اند و راه‌هایی تازه را کشف و خلق کرده‌اند.
عبدی اوحدی
