فلوریدا پراجکت – درامی رنگارنگ و مینیمال

فلوریدا پراجکت درامی رنگارنگ و مینیمال از زاویه دید دختر بچه ای شش ساله است. شان بیکر کارگردان فیلمِ موفق Tangerine (نارنگی) که با آیفون تصویربرداری شده بود این بار دست به تجربه جدیدی زده و به سراغ طبقه پائین جامعه رفته است. خلاف عرف معمول اینگونه فیلم ها که سرشاز از صحنه های خشونت آمیز، تن فروشی و مواد مخدر است، در این فیلم با دنیای سحرآمیز و رنگارنگ دختر بچه ای(مونه) آشنا می شویم که در متلی در شهر کیمیز ایالت فلوریدا در سایه والت دیزنی زندگی می کنند. بریا وینایت (هیلی) با بازی بدون نقص خود نقش مادر مونه را بازی می کند. هیلی با تتوهای فراوان ،موهای سبزش و مدل حرف زدن شل اش به خوبی از عهده بازی در نقش یک مادر اینستاگرامی و پانک بر آمده است. هیلی به طرز مضاعفی یک مادر بی مسئولیت است و در مقابل رفتار زشت و بعضا گستاخانه مونه بی تفاوت است. ولی رابطه عاطفی قوی ای که با مونه دارد باعث شده بیینده این ضعف شخصیتی او را فراموش کند و به یاد آورد که مادر در نهایت مادر است. شان بیکر در فلوریدا پراجکت به طرز خارق العاده ای، خوبی ها و زشتی های زندگی را کنار یکدیگر قرار می دهد; نه درگیر سطحی انگاری و کلیشه می شود و نه درگیر جنبه افسرده کننده و مالیخولیائی. می توان گفت چیزی که شان بیکر در قاب تصویر نشان می دهد واقعیت محض زندگی است بدون هیچ کم و کاستی. اما نقطه اوج و شاهکار فیلم که آن را از مونوتن بودن نیز نجات داده است، سکانس پایانی فیلم است. این سکانس که که با گوشی آیفون و بدون اطلاع به رهگذران فیلم برداری شده، منقلب کننده است. بیننده ناخودآگاه با مونه یکی می شود و درگیر نشدن حسی در این سکانس با فیلم کار سختی است. اشک های مونه، خیلی از ما را درگیر خودش می کند. غم و سرخوردگی که به واسطه شرایط خانواده و محیط اطراف در کودکی تحمیل می شود و فرد در به وجود آمدنش دخالتی نداشته و تا سال های سال با او همراه است.