امید هاشمی ، متولد مهر ماه ۱۳۶۵، به خاطره شرایط خانوادگی اش، همواره در سفر بود. از ۱۳۶۷ تا ۱۳۷۱ در ترکیه، سپس ایران، پاکستان، و از فوریه ۲۰۰۶ در پاریس مشغول به ادامه تحصیل در رشته « هنر‌های نمایشی » در دانشگاه پاریس ۸ شد.
امید تا کنون در جشنواره‌های متعددی چون : « جشنواره بین المللی منچستر »، « جشنواره آوینیون »، « جشنواره تئاتر بولنیا »، « جشنواره ارپانتور فرانسه »، “جشنواره بین المللی تئاتر فجر” و … شرکت کرده.
امید هاشمی پس از گذراندن دور‌های مختلف تئاتر با اساتیدی چون، حمید سمندریان و ژاک لسلل به فیزیکال تئاتر و سپس به رقص معاصر روی آورد. بعد از آن بود که با هنر پرفورمنس آشنا شد. به شدت به کارهای مارینا ابرامویچ علاقه پیدا کرد و سعی کرد تا از بدنش به عنوان “ضامن واقعیت” استفاده کند.
سر انجام در فوریه ۲۰۰۹ از نزدیک با مارینا ابرامویچ آشنا شد، و پس از گذراندن یک دوره کارآموزی با « مادر خوانده پرفورمنس آرت » تحت آموزش خصوصی ابرامویچ قرار گرفت و به کار و آموزش با مارینا ادامه داد. از همین طریق و تحت پروژه « زندگی و مرگ مارینا ابرامویچ » با رابرت ویلسون کارگردان بزرگ آمریکای آشنا شد و تجربه همکاری با او را نیز به دست آورد.
وی پس از اتمام مقطع دکترا در دانشگاه پاریس ۸ با موضوع «راهبرد‌های افرینش در پرفورمنس آرت » به ایران بازگشت و به تجربیات جدیدی پرداخت و هم اکنون در هند مشغول فعالیت می باشد. کتاب او با عنوان «راهبرد‌های افرینش در پرفورمنس آرت» نیز به زبان فارسی توسط نشر قطره ترجمه و چاپ شده است و در دسترس عموم می باشد.
ویدئو”بیا صحبت کنیم” یکی از معروف ترین ویدئو های اوست که در سال 2012 ساخته شده است. در این ویدئو بدن و زبان در کنش باهم قرار می گیرند و سعی می کنند تقابلی بین امر فیزیکی و ذهنی ایجاد کنند.(بدن همانند بسیاری از کارهای امید هاشمی یکی از محورهای اصلی کار است و خود نیز تبدیل به نوعی رسانه در کنار کلام می شود) در این ویدئو هنرمند در حال توضیح کلماتی می باشد و فردی به او تودهنی می زند، تودهنی تنبیهی است که در قبال حرف نا پسند یا اضافی زده می شود، عملی فیزیکی و خشن که برای جلوگیری و ساکت کردن فرد دیگر در قبال کاری که مورد تایید دیگری نباشد انجام می شد. در اینجا تو دهنی پاسخی است در قبال توضیح کلمات و خوانش آن با صدایی رسا طوری که انگار برای همه خوانده می شود و آنقدر ادامه پیدا می کند که هنرمند را به خنده می اندازد و دست از خواندن و توضیح دادن بر می دارد.
اما این سوال پیش می آید که توضیح دادن حرف اضافی است؟ یا خواندن برای عموم؟، یا دیگری ای که قدرت دارد و می تواند تودهنی بزند از کلمات یا شفاف سازی (توضیح دادن) خوشش نمی آید و یا دوست دارد آنچه او می خواهد گفته شود؟
[button color=”red” size=”small” link=”https://vimeo.com/user14779971″ icon=”” target=”true”]ویدئو آرت های دیگر این هنرمند[/button]
