بیا نوازشم کن – نگاهی به پرفورمنس آرت امیر معبد در گالری طراحان آزاد
خشونت هرچند مصنوع!
در شهریور ماه سال 1390 امیر معبد هنرمند حیطه اینستالیشن و مجسمه سازی پرفورمنسی با نام بیا نوازشم کن اثر کریس بردن را در گالری طراحان آزاد برگزار کرد. در این کار یک تفنگ بادی در اختیار مخاطبان قرار داده میشد تا به هنرمند، که با لباسی سفید مقابل یک سیبل بزرگ ایستاده بود، شلیک کنند. مابین فاصله هنرمند و مخاطب روی زمین هم خطوطی وجود داشت که محل ایستادن تیرانداز(مخاطب) را معین می کرد روی خطی که به هنرمند نزدیکتر بود نوشته شده بود عاشقتم، روی خط وسط دوستت دارم و خط آخری ازت متنفرم. مخاطبان با انتخاب خود هر کدام در جایگاهی می ایستادند. آنها واکنش هایی از خود بروز دادند عده ای شلیک کردند و عده ای هم امتناع. در انتها، اجرا با شکستن تفنگ از سمت یکی از بازدید کنندگان پایان گرفت. از اجرای پرفورمنس امیر معبد 5 سال گذشته است، اما هسته مرکزی این اجرا که حول محور خشونت می چرخد همچنان ادامه دار است. در بسیاری از آثار هنرمندان معاصر با سوژه هایی این چنینی رو برو هستیم سخن گفتن از خشونت به معنای امری دیده شده و درونی. کسانی که قربانی شده اند و کسانی که قربانی کرده اند. وجوهی که مستقیما با عاطفی ترین و اخلاق مدار ترین رفتارهای انسانی در ارتباط است. کنش و واکنش بین این اثر و مخاطب و بدن به مثابه یک شی هنری موج هایی را با خود به همراه داشت و در زمان خود بحث بر انگیز بود. مباحثی پیرامون خشونت های پنهانی در ساختار یک اجتماع، خشونت های درونی ما و خشونت های آشکار و حتی نهان. چگونه یک شخص در برابر جامعه، متقاعد می‌شود که به خشونت دست بزند؟ چه چیزی باعث می‌شود فرد یا اشخاصی تن به خشونت بدهند؟ و در نهایت انسان ها در جایگاه قدرت چه واکنش هایی دارند؟
[button color=”red” size=”small” link=”http://www.amirmobed.com/publication.php?p=282″ icon=”” target=”true”]سخن از رنج است[/button]
