فیلم راشمور – دومین اثر وس اندرسون

اغلب ما انسان ها حس تنهایی را در تمام طول زندگی تجربه می کنیم. گاه از این تنهایی بهره می جوییم و گاه تنهایی ما را تا سرحد جنون با خود می برد. مواقعی هم وجود دارد که برای رفع آن دست به کارهایی احمقانه می زنیم. فیلم راشمور دومین فیلم وس اندرسون (Wes Anderson) از بهترین درام-کمدی های دهه 90 سینما محسوب می شود. این فیلم تنهایی را در سه قالب متفاوت به تصویر کشیده. مکس فیشر نوجوانی که از سنش بزرگ تر فکر می کند و مدسه ی راشمور را جایگزین غم از دست دادن مادرش در کودکی کرده. رزماری کراس که یک سال پیش شوهر خود را از دست داده و برای زنده نگه داشتن خاطرات، تدریس در مدرسه ی سابق همسرش را آغاز کرده و هِرمان بلوم مرد ثروتمندی که پسرانش در راشمور تحصیل می کنند و با وجود داشتن خانواده و ثروت، حس خلا و افسردگی می کند.
مکس فیشر و حال و هوای مدرسه راشمور برای من یادآور داستان ناطور دشت بود. یادآور هولدن کالفیلد، نوجوان ناکامی که از قشر متوسط در مدرسه ای پر زرق و برق تحصیل می کند. اما یک تفاوت بزرگ بین مکس و هولدن وجود دارد. مکس با وجود نمرات افتضاحش تمام تلاشش را برای ماندن می کند در حالی که هولدن با تمام وجود سعی در رهایی از مدرسه را دارد.
مکس در جایی از فیلم راشمور به سوال هِرمان اینطور جواب می دهد:
[box type=”shadow” align=”” class=”” width=””]”گمون کنم که هر کس باید چیزی که عاشقش هست رو پیدا کنه و تا آخر عمر انجامش بده. این عشق برای من رفتن به راشمور بود.”[/box]
با این وجود حکم اخراجش بعد از دوازده سال تحصیل در راشمور، صادر می شود و به تبع یاس و نومیدی به سراغش می آید. اتفاقی که برای هِرمان و بلوم هم می افتد و در نهایت این مثلث عشقی نا متعارف به تعالی هرکدام از آنها کمک می کند تا به تغییر و حذف وابستگی ها و سایه ها برای رفع افسردگی و تنهایی شان منجر شود.