به مناسبت 10 مارس(20 اسفند) ثبت ملی و روز جهانی نی‌انبان، قطعه نوستالژیک ( Nostalgic) از محسن شریفیان و حبیب مفتاح بوشهری را می‌بینیم . ساز نی انبان با شکل های ظاهری متفاوت در کشورهای مختلف به نام bag pipe شناخته می شود. طبق آخرین شمارش 132 دو نوع نی انبان وجود دارد که هر کدام روش ساخت و شیوه نواختن و فرهنگ موسیقیایی مخصوص به خود را دارد. سال 1390 برای نخستین بار روز دهم مارس از سوی انجمن نوازندگان نی انبان در انگلستان به عنوان روز جهانی نی انبان معرفی شد.
محسن شریفیان نویسنده کتاب«تاریخ موسیقی بوشهر» می گوید: در حال حاضر محوریت این ساز در جنوب ایران به بوشهر بر می گردد و این در حالی است که هنوز نواختن نی انبان در بعضی از سالن‌ها و مراسم رسمی بوشهر ممنوع است. همچنین در کرمان و خوزستان و هرمزگان هم هستند نوازندگانی که این ساز را به خوبی می نوازند.
محسن مشهدی زاده هم به عنوان یکی از نوازنده های پیشکسوت این ساز در مورد تاریخچه آن می گوید: منشا اصلی این ساز هند بوده و افرادی به وسیله این ساز به مارگیری می پرداختند و بعد از آن توسط هندی ها به اسکاتلند و انگلیس رفت و سپس وارد بوشهر و بعد به آبادان هم رسید. در ابتدا نی انبان مشکی نداشت و این ابتکار خوزستانی ها بود که به آن مشک اضافه کردند و نام نی انبان به خود گرفت.
به طور کلی دو نوع سبک نواختن نی انبان وجود دارد. سبک بوشهری و سبک خوزستانی. سبک نواختن بوشهری که در آن ملودی هایی قدیمی تر استفاده می شود و سبک خوزستانی که ریتم های تندتری را دنبال می کند. بعد از جنگ تحمیلی و تعامل بیشتر مردم دو استان، هر دو سبک با هم تلفیق شده است.
شاید بتوان ساز جفتی را هم به نوعی از خانواده نی انبان در نظر گرفت. که محوریت نواختن آن در هرمزگان می باشد و نام خالو قنبر راستگو به آن گره خورده است.
