در پلی‌لیست آهنگهای فرانسوی‌ام دنبال یک آهنگِ خاص می‌گردم که در این حین تِرکی با یک کاور که تصویرگری‌ای از دنیایی‌ست که دوستش دارم توجهم را جلب میکند. آهنگ که شروع می‌شود صدایی دلنشین که شاعرانگی متمایزی در لرزش تارهای صوتی‌اش نهفته‌ست در گوشم می‌پیجد. صدایی آرام که شعری فرانسوی می‌خواند و آرامشش با القای حسی لطیف نه در گوشم که در قلبم صدا می‌دهد. زیر اسم آهنگ یادشده نوشته شده Pomme
هنرمند فرانسوی Claire Pommet با نام هنری Pomme ، زمانی که شش سال بیشتر نداشت شروع به یادگیری تئوری موسیقی کرد و یک سال بعد توانست به عضویت گروه کر کودکان در بیاید و زمانی که تنها هشت سال داشت آموخت که چگونه با ارتعاش سیم‌های ویولن‌سل، نوایی دلنشین بسازد. فعالیت‌های Pomme به گونه‌ای ادامه یافت که توانست در سن بیست و یک سالگی نخستین آلبوم خودش را که تلفیقی از سبک پاپ و فولکلور است با نام À Peu Près منتشر کند.
Pomme ترانۀ آهنگ‌هایش را معمولاً خودش می‌نویسد و مضمون ترانه‌هایش حول مفاهیمی مثلِ عشق و مرگ و موقعیت‌هایی‌ست که به اتفاقاتی رومانتیک ختم می‌شود. البته این عشق، همانطور که خودش اشاره میکند, علاقه به جنس مخالف نیست بلکه اتفاقا او با ضمایر زنانه‌ای که در اشعارش استفاده میکند از عشق و علاقه‌ای به جنس موافق خودش حرف می‌زند و از این که می‌تواند نام خودش را میان خوانندگان همجنسگرا ببیند احساس خوشایندی دارد.
قطعۀ Ceux qui rêvent که یکی از پرطرفدارترین آهنگهای Pomme است قصه‌ای از دنیای بی‌خوابی‌هایش را روایت میکند. قصه‌ای که سیاهی‌های شب‌های بی‌خوابی را در خود دارد و با کوچکترین جزئیات همچون شمارش گوسفندها لابه‌لای چشمان بسته‌ای که به خواب نمی‌روند تصویر می‌شود.
