سال گذشته در چنین روزی پیتر سلیمانی پور از دنیا رفت و سال‌ها بیماری و درگیری‌اش با سرطان پایان یافت. او در موسیقی محدود به سبک نبود با این وجود بیشتر در موسیقی جَز تجربه کرد. آخرین اجرایش تابستان سال گذشته در شب‌های جز به همراه کارلو ماور بود. با روزهای اوج‌اش فاصله‌ی زیادی داشت اما قرار نبود اجرای ژوست حضورش در نیاوران را مهم کند بلکه این یک ادای احترام بود؛ احترام او به مخاطب، به موسیقی و به اجرا. البته که مخاطبان آن اجرا هم تحسینی استثنایی نثارش کردند و عشق پیتر سلیمانی پور را به او برگرداندند. چند هفته پیش آلبوم «زیرا که می‌وزد» از آخرین ساخته‌هایش به همت دوستان نزدیک یا بهتر است بگوییم خانواده‌اش منتشر شد. این قطعه که برای فیلم ۲۴ فریم اثر عباس کیارستمی ساخته بود را بشنوید و قسمت‌هایی از مصاحبه‌های پیتر سلیمانی‌پور را بخوانید.
موسیقی و زندگی
من احساس می‌کنم مهم‌ترین وسیله‌ای که مابین اقوام مختلف ارتباط ساده‌ای را ممکن می کند همین زبان موسیقی است؛ چیزی که باعث می‌شود ما حرف‌هایی را بفهمیم و بتوانیم حرف‌هایی را بفهمانیم بدون اینکه کلمه‌ای حرف زده باشیم و ادعایی کرده باشیم یا شعاری داده باشیم. من از دوران کودکی به موسیقی علاقه‌مند شدم و همه جور موسیقی را دوست داشتم و امکان شنیدن همه جورش را هم داشتم و تفاوتی هم مابین آنها قائل نبودم. بعدها که کمی وارد دنیای موسیقی شدم شروع به تفکیک آنها کردم و فهمیدم این موسیقی چرا غمگین است، آن یکی چرا شاد است، چرا این ملودی کند است، چرا آن نوع موسیقی تند است. رسیدن به پاسخ این گونه سوال‌ها شناخت کلی‌تری از هویت اصلی گونه‌های مختلف موسیقی به من داد. ولی واقعا فرق چندانی مابین موسیقی‌ها وجود ندارد. صرفا اینکه ما می‌دانیم چه چیزی از کجا می‌آید و از چه مسیری به گوش ما می‌رسد، این تفکیک را برای ما به وجود می‌آورد ولی در نهایت، تغییر و تحولی که موسیقی در ذهن و دل ما به وجود می‌آورد بر اساس همین فرآیند است. هیچ شکل دیگری از ارتباط نمی‌تواند نقش موسیقی را در ایجاد ارتباط میان ناشناخته‌ترین افراد و فضاها برایمان ایفا کند.
در گفت‌وگو با امیر بهاری روزنامه اعتماد
موسیقی و مرگ
اگر شخصیت اول فیلمنامه‌ای خود شما باشید و حالا فیلم به نقطه‌ای برسد که مراسم سوگواری برای شما برپا شده است، برای نوشتن موسیقی این صحنه چه می‌کنید؟
شاید به بخش مهم زندگی یعنی سکوت بیشتر فکر کنم؛ چرا که موسیقی جریانی است بر بستر سکوت. در واقع سکوت برای موزیسین مانند بوم برای نقاش عمل می‌کند. من به دنبال بهترین راه برای شکستن این سکوت می‌گردم. هرچند در این که نتیجه چه می‌شود هیچ قطعیتی وجود ندارد. شاید با یک ملودی ساده که از سوی یک ساز نواخته می‌شود شروع شود و یا با تعداد زیادی از صداهای گسیخته.
در گفت‌وگو با سیامک قلی زاده مجله شبکه آفتاب
