«شروه» در لغت‌نامه دهخدا به معنی نوعی از خوانندگی که به آن شهری هم می‌گویند، آورده شده. اما در اصل «شروه» ریشه در فارسی دری و کلمه چروه به معنای صدای پا و آواز دارد.
خاستگاه اصلی شروه و شروه‌خوانی جنوب ایران و به خصوص استان بوشهر به حساب می‌آید. این آواز عموماً با مقدمه‌ای از اشعار مولوی آغاز شده و با مضمون عاشقانه، فراق و دوریِ معشوق ادامه پیدا می‌کند و در مایه دشتی، شوشتری، بیات ترک یا نوا خوانده می‌شود. شروه در جنوب، با اشعار شاعری سرشناس به نام فایز نیز پیوندی ناگسستنی دارد. حتی بسیاری از بومیان، شروه خوانی را با نام فایز خوانی می‌شناسند. او بنیان‌گذار اشعار فولک و بومی جنوب بوده و اغلب به خاطر محتوای مملو از احساس سروده‌هایش، مورد توجه مردم جنوب بوده و هست.
از منظری، این نوع موسیقی آوازی را می‌توان به طبیعت سخت اقلیم جنوب نیز ارتباط داد. گرما و شرجی آب‌وهوا و همچنین عدم توجه کافی به این اقلیم، در فرهنگ منطقه نمود پیدا می‌کند و بومیان از موسیقی به عنوان واسطه‌ای برای بیان و انتقالِ درد و رنج درونی خود استفاده می‌کنند.
جهانبخش کردی زاده، از خوانندگان مشهور شروه و نوحه خوانی بوشهر است. او علاوه بر طنین صدای گیرا و محزون، تسلط بسیار زیادی در خواندن اوج و فرودهای شروه و اجرای تحریرهای مخصوص آن داشته‌است.
جدا از فایل‌های صوتی موجود از بخشو، ناصر تقوایی، در سال ۱۳۴۹ شمسی در فیلم مستند اربعین، شرحی از نوحه خوانی بخشو در مسجد دهدشتی بوشهر را به ثبت رسانده.
