مسعود رضایی | آلبوم «تا…»

«تا…» شبیه به فریادی‌ست که از دل مسعود رضایی سر باز کرده و تبدیل به آلبومی اینسترومنتال شده. مسعود رضایی نوازنده سه‌تار و آهنگ‌ساز، پیش از این آلبومی به نام «عدم» با همکاری «نوید افقه» را کار کرده بود. آلبوم «تا…» با حفظ چارچوب دستگاه‌های ایرانی، فضایی نو را به وجود آورده و روال قطعات، گذار مسعود رضایی از جایی که بوده «تا…» نقطه‌ی جدیدی که قرار گرفته را نشان می‌دهد. چه از نظر حسی و چه از بابت موسیقی. آوازِ متفاوت «محسن نامجو»، استفاده‌ی به‌جا از گیتار الکتریک، درامز و بَم‌کمان، در کنار سه‌تار و نِی ترکیبی یک‌دست و گوش‌نواز را به‌وجود آورده. در این آلبوم که بر اساس صدادهی و آهنگ‌سازی سه‌تار اتفاق ‌افتاده، ساز «نِی» هم هویت خودش را پیدا می‌کند و نقشی متمایز را ایفا می‌کند.

آلبوم «تا…» که بصورت فیزیکی و دیجیتال خارج از ایران منتشر شده، در اسپاتیفای و آی‌تیونز قابل شنیدن است.

گاه روزهای گس و تاریک، ردی عمیق بر بدنه‌ی زندگی به‌جا می‌گذارند که نفس را به شماره می‌اندازد و بر سختی تحمل دنیای ناخوشایند امروزمان می‌افزاید. سیاهی‌هایی از جنس رنج و اندوه که تکرار مکررشان طاقتمان را طاق می‌کنند. گویی این روزها تاوان کوتاه لحظه‌های وجد است، دردناک است حقیقتی چنین تلخ و تیره.
“تا” برای من گونه‌ای ثبت آن لحظات و به صدا درآوردن زخمی است که بر تمام من به‌جا مانده. این آلبوم زاییده‌ی دورانی است که زیر فشاری بی‌امان و سهمگین خرد می‌شدم، می‌شکستم و به خود می‌پیچیدم، منحصرا به جرم بیان حق و اعتراض به آنچه نمی‌بایست می‌بود، نباید باشد، ولی هست. ممتد بود سیاهی و زمان متوقف. گمان دارم در جغرافیای ما “ایران” جبر به پذیرش له شدن و له‌له زدن در تمنای ذره‌ای اختیار، بهنجار محض است و “جملگی” محکومیم به اجابت.
قطعات خلق شده، سازها و خط‌های آواز با لحاظ امضای فردی و با کار مشترک و رسیدن به زبانی قابل درک متقابل به بدنه‌ی اصلی کار افزوده شده. بخت خوش در این برهه امکان همکاری با هنرمندان آگاه، مسلط و حاذقی انجامید که وجودشان برآیندی این چنین را موجب شد. هدفی فرازمینی و موهومی اما در کار نبود. ” بیان” تنها بهانه برای ثبت بود و بس.

آهنگ‌ساز و نوازنده‌ی سه‌تار: مسعود رضایی

آواز: محسن نامجو

نی: امیرحسام زبردست

گیتار الکتریک: کیارش اعتمادسیفی

بم‌کمان: مصباح قمصری

درامز: یحیی الخنسا

میکس و مستر: آرش میتویی