“خونه” اولین تک آهنگ منتشر شده از پروژه مشترک امیرعلی محبی نژاد و سعید امان است. ایده این پروژه حدود یک سال پیش از یک بداهه‌نوازی آغاز شد و سرانجام در قالب یک مجموعه انتشار خواهد یافت. سعید ساکن فلورانس و امیرعلی ساکن تهران است، به همین دلیل قطعات از راه دور و طی چندین رفت و برگشت ساخته می‌شوند. این قطعه نیز به همین روش و بر اساس طرحی از سعید امان ساخته شد. آهنگسازی به صورت مشترک انجام شده و تمامی سازها و صداهای الکترونیک توسط هر دو نفر نواخته و ساخته شده‌اند. همین در هم تنیدگی و غیر قابل تفکیک بودن شرح وظایف نیز بخشی از ایده این پروژه است.
سال 95 از امیر علی محبی نژاد آلبومی به اسم «بی هوا» (+) را شنیده بودیم. دو یادداشت کوتاه در مورد این آلبوم را از سینا و سیامک میخوانیم.
[box type=”shadow” align=”” class=”” width=””]«بی‌هوا» تجربه‌ای کنسل نشده و به سرانجام رسیده از امیرعلی محبی نژاد است که زمستان پارسال عرضه شد. با آلبومی سر و کار داریم که تا حد زیادی ترانه‌محور است اما خواننده‌محور نیست. آنچه در پس‌زمینه وکال مونوتن و استکاتوی محبی‌نژاد شنیده می‌شود خود پکیج جذابی است. کلاژی از اصوات گوناگون، که همانند خوانش مؤلف، ترکیبی عمدتاً مقطع، بریده بریده و خشک است. در موسیقی تصویری محبی‌نژاد تأکید زیادی بر روی ریتم، groove و البته سکوت دیده می‌شود. موسیقی البته به خوبی توانسته مفهوم و فضای کلی ترانه‌های تلخ آلبوم را ترسیم کند. ترانه‌ها بیشتر ناظر بر کسی است که با وجود دویدن‌های مداوم به جایی نمی‌رسد و با این حال باز به دویدن ادامه می‌دهد هر چند که امید آنچنان زیادی هم به رسیدن ندارد. سبک مشخصی برای این آلبوم نمی‌توان تعریف کرد اما بی‌هوا را در مجموع می‌توان در رده کارهای الکترونیک قرار داد. آلبومی جسورانه و متفاوت در فضای عرصه رسمی موسیقی ایران.[/box]
[button color=”red” size=”small” link=”https://owrsi.com/author/sinache/” icon=”” target=”true”]سینا چراغی[/button]
[box type=”shadow” align=”” class=”” width=””]بی‌هوا اثر امیرعلی محبی نژاد بیش از هر چیزی بر ترانه استوار است. به همین تناسب است که خواننده در چند ثانیه اول وارد کار می‌شود و تا آخرین لحظات هم حضور دارد. این ترانه سرا کوله باری از درد، سیاهی و حقیقت را به مخاطب ارائه می‌کند. شاید امیدوارکننده ترین قطعه همان سرآغاز آلبوم یعنی «روزن» است که با همین قطعه نشان می‌دهد با شخصیتی منفعل روبه‌رو نیستیم؛ «در دل دیواری که نداره روزنی، تو روزنی به دست خود دوباره بساز». استایل موسیقی، جنس صدای خواننده و نوع خوانش هیچ کدام غم، اندوه و سنگینی بار ترانه را تشدید نمی‌کند. در واقع این آلبوم از روند همیشگی موسیقی پاپ و سنتی پیروی نمی‌کند که برای انتقال بار اندوه از هیچ راهی دریغ نمی‌کنند. بسترِ این روایت موسیقی الکترونیک است؛ که از دیسکو، تریپ هاپ و نویز وام می‌گیرد. امیرعلی ریسک کرده و زمان در مورد موفق بودن یا نبودن این تجربه قضاوت می‌کند اما نباید فراموش کرد در دوره محافظه کاری و تقلید، آن‌هایی که ریسک می‌کنند شاید نجات بخش باشند. مخاطب با خوراک شنیداری نسبتاً جدیدی مواجه است که تا حد زیادی آشنایی زدایی و خرق عادت می‌کند. پس بی‌هوا به هیچ عنوان برای مخاطب موسیقی پاپ یا مخاطبانی که موسیقی را فست فودی مصرف می‌کنند مناسب نیست. [/box]
[button color=”red” size=”small” link=”https://owrsi.com/author/siamakgh/” icon=”” target=”true”]سیامک قلی زاده[/button]
