بدرود مارین So Long Marianne
«تن های ما از هم جدا افتاده اند اما من باور دارم که به زودی در پی ت خواهم آمد. می دانم به زودی آنقدر به تو نزدیک خواهم بود که اگر دستت را دراز کنی، خواهی توانست دستم را بگیری.» این جملات را لئونارد کوهن چند ماه پیش و در مراسم درگذشت مارین آیلن، محبوبه‌ی پرشور جوانی اش، ادا کرد. داستان در دهه ی 1960 و از جزیره ی «هیدرا» در یونان آغاز شد، آنجا که ماوای لئونارد کوهن شده بود و کوهن در سایه ی عشق و الهام این مانکن نروژی، از افسردگی و رخوت رها شد و آرامش را در همراهی دوباره با گیتارش جست. کوهن بسیاری از ترانه ها و اشعارش را مرهون الهام این زن زیبا می دانست و یکی از دفترهای شعرش با نام «گل هایی برای هیتلر» را به او تقدیم کرده بود. تصویر مارین، همچنین بر پس زمینه‌ی آلبوم دوم کوهن باعنوان «ترانه هایی از یک اتاق» (1969) هم به چشم می خورد.
او در ترانه ی « بدرود مارین »، فاش و عریان از اعتقادش درباره ی رابطه ی زناشویی بلند مدت گفت. او حس و حال تناقض میان این خواستن ها و در عین حال گریختن از جبر قوانین شهری را دستمایه ی سرودن این ترانه کرده است. او از حال و روز عشاقی گفته است که عشق شان در میان تملک های کشنده ی شهری بی جان و کم رمق شده است. (به نقل از چمتا)
لئونارد کوهن، خواننده مشهور کانادایی در سن ۸۲ سالگی درگذشت. این خبر را صفحه فیس بوک رسمی او منتشر کرده است. علت مرگ او هنوز منتشر نشده.
کوهن در قسمتی از آخرین مصاحبه خودش با نشریه نیویورکر از آمادگی خود و پذیرفتن مرگ صبحت کرده بود.
I am ready to die. I hope it’s not too uncomfortable. That’s about it for me[button color=”red” size=”small” link=”http://www.newyorker.com/magazine/2016/10/17/leonard-cohen-makes-it-darker” icon=”” target=”false”]آخرین مصاحبه لئونارد کوهن[/button]
